Thomas Müller, Ikona Bavareze, Ndërpritet Rrugëtimi Pas 25 Vitesh

Thomas Müller, mesfushori legjendar i Bayernit të Mynihut, po shijon pushimet e fundit përpara se të bashkohet me skuadrën në fillim të qershorit. Ky rikthim shënon nisjen e përgatitjeve për Kupën e Botës për Klube në SHBA, një turne që do të jetë i fundit për të me fanellën e bavarezëve. Pas 25 vitesh të shpenzuara me sukses të jashtëzakonshëm te rekordmenët e titujve në Gjermani, Müller ka vendosur të ndajë rrugët me klubin, duke lënë pas një trashëgimi të pashlyeshme.
Me këtë rast, ai ka dhënë një intervistë lamtumire për revistën “51”, ku ka reflektuar mbi karrierën e tij të gjatë dhe plot arritje. “Oh, ka shumë material në çerek shekulli!” – tha ai me shaka, duke nënvizuar pasurinë e kujtimeve dhe përvojave.
Momenti i Vërtetë i Kthesës
Müller kujton me detaje një moment kyç në karrierën e tij: “Nuk garantoj asgjë, përveç faktit se ai do të shënojë gola, gola, gola!” Kjo shprehje e Herman Gerland, e thënë në zyrën e Uli Hoeneß, ishte vendimtare. Gerland luftoi me forcë kundër shitjes së tij te Hoffenheim në janar të vitit 2009.
“Në atë kohë, unë në fakt doja të largohesha. Hoffenheim ishte në krye të tabelës, ndërsa te Bayern isha vetëm sulmuesi i pestë për katër pozicione dhe luaja vetëm në divizionin e tretë, madje pa u stërvitur me ekipin e parë,” shpjegon Müller. “Në fillim nuk isha shumë i kënaqur që transferimi nuk ndodhi. Tani është e qartë… ishte mirë në atë mënyrë,” shton ai me të qeshur.
Pra, falënderimet shkojnë për Gerlandin që Müller qëndroi në Mynih. Lidhur me marrëdhënien e tyre sot, ai thekson: “Unë dhe ‘Tigri’ ndërtuam dhe përsosëm një marrëdhënie që shkon përtej futbollit. Ne e njohim dhe e respektojmë njëri-tjetrin, si dhe sjelljen tonë të drejtpërdrejtë.” Müller shton se ka shumë njerëz dhe trajnerë që duhet t’i falënderojë, përfshirë Luis van Gaal. “Jam i lumtur që pata kënaqësinë të luaja dhe të stërvitesha nën drejtimin e tij. Kishte arsye të mira pse luaja shumë nën drejtimin e tij. Ai provoi konfigurime të ndryshme dhe funksionoi më mirë me mua.”
Gola dhe Thelbi i Thomas Müller
Lidhur me filozofinë e tij mbi golat, Müller shprehet: “E di që çdo gol ka rëndësi njësoj. Gjithashtu e di që, nëse do të merrja vetëm golat e bukur, nuk do të kisha kaq shumë në emrin tim.” Nga 248 golat e tij me Bayernin, ai veçon dy: “Përvoja më e paharrueshme ishte goli im në finalen e Ligës së Kampioneve në Mynih kundër Chelsea-t, sepse ishte një moment shpengimi dhe i gjithë qyteti u drodh më pas. Kishte gjithashtu shumë emocione në lojë kur shënova golin e barazimit në minutën e fundit kundër Juventusit në ndeshjen e kthimit të 1/8-ve të Ligës së Kampioneve në 2016. Në fund të ditës, megjithatë, nuk ka rëndësi sa i bukur është një gol, por më shumë ajo që të shkakton në mendje në atë moment.”
Ai gjithashtu elaboron metaforën e tij se golat janë si llaku i makinës për një sulmues: “Me këtë po përpiqesha të thosha: nëse shënon një gol, normalisht ‘maskon’ performancën tënde. Natyrisht, si sulmues, gjykohesh nga golat. Por gjithmonë e kam përcaktuar veten ndryshe, si lojtar ekipi.”
Frymëzimi Dhe Momenti i Vështirë
Nëse nuk ishin golat, cili ka qenë “karburanti” i tij gjatë gjithë këtyre viteve? “Shtytja ime ka qenë gjithmonë aftësia ime konkurruese,” thotë Müller. “Dhe e kam pasur këtë te Bayerni në nivelin më të lartë dhe në shkëlqimin më të madh të mundshëm në Gjermani. Kjo lidhet me hormonet e lumturisë, me presionin publik si shumëzues. 75,000 spektatorë në ‘Allianz Arena’, 400,000 anëtarë të klubit – dhe rreth 80 milionë gjermanë në Kupën e Botës!”
Ai pranon se ka pasur momente dyshimi: “A keni menduar ndonjëherë: të gjithë lojtarët te Bayerni kanë diçka që unë nuk e kam – pse jam këtu? Fillimisht po! Gjithmonë e dija që isha i mirë – por jo se sa larg do të më çonte kjo. Kur erdhi Guardiola, e kisha të qartë se nuk jam lojtari tipik i Pep. Megjithatë, unë isha ai me më shumë ndeshje në ato tre vjet, mendoj se edhe me më shumë gola. Atëherë e kuptova se edhe unë kam diçka që të tjerët nuk e kanë. Përfundimisht e beson.”
Humbja më e madhe e Müller ishte finalja e Ligës së Kampioneve në Mynih kundër Chelsea-t. “Ai ishte momenti më ekstrem individual i karrierës sime, por nuk do të doja ta luaja përsëri, sepse atëherë mund të mos e kisha më atë moment. Dhe ka gjithashtu diçka tërheqëse në të diturit se ndeshjet nuk janë thjesht të riluajtshme, se gjërat nuk kthehen përsëri.”
Lidhja me Tifozët
Lidhja e veçantë me tifozët ka qenë gjithmonë një aspekt thelbësor për Thomas Müller. “Tifozët janë pjesë e magjepsjes së futbollit. Kemi pasur shumë momente të përbashkëta, humbje të vështira dhe fitore të mëdha, të cilat i kemi ndier të gjithë,” shprehet ai. “Mund të mendosh se futbolli, me 90 minutat e tij të lojës dhe ndonjëherë vetëm një gol ose asnjë gol, duhet të jetë valiumi i kohëve moderne. Por nuk është kështu. Ndeshja, rivaliteti midis ekipeve, vendet e ndryshme – të gjitha këto na magjepsin ende.”